Liam "Howl" O'Neill

Temat: Liam "Howl" O'Neill Nie Wrz 18, 2011 4:55 pm

Imię:

Liam

Nazwisko:

O'Neill

Pseudonim:

Howl

Wiek:

^21 lat *99 lat

Rasa:

Wilkołak

Ranga:

Itheur

Specjalizacja:

Dementia

Umiejętność własna:

Airgead
{Airgead - umiejętność polegająca na powstrzymywaniu przemiany wśród przedstawicieli swojej rasy. Liam musi przez pewien czas utrzymać kontakt fizyczny z danym osobnikiem, aby móc na niego wpłynąć. Jego dotyk działa jak srebro i zatrzymuje wilkołaka w formie w której akurat się znajduje. Jego dotyk działa jak srebro, stąd też nazwa umiejętności. Wykształcił ją przez wzgląd na swoje doświadczenia.}

Wygląd:

Młody mężczyzna, będący naturalnie blondynem. Szczupła sylwetka i delikatnie zarysowane mięśnie pod skórą nie czynią z niego postawnego człowieka. Wygląda dość buntowniczo przez wzgląd na liczne kolczyki i tunele w uszach. Leży to jednak w jego guście estetycznym. Lubi nosić nakrycia głowy. Czapki, kapelusze. Ubiera się adekwatnie do wieku na który wygląda, a nie rzeczywistego. Lubi eksperymentować i często zmienia wygląd. W planach ma na przykład wykonanie sobie tatuażu... Najbardziej jednak zwracają uwagę jego oczy. Dwukolorowe. Prawe zielone, a lewe brązowe, będące powodem do licznych kpin z jego osoby. Jako wilkołak posiada też dwie inne formy i we wszystkich wyróżnia go jego heterochromia. W wilczej postaci ma typowe umaszczenie dla przedstawiciela rasy Canis Lupus, a więc stopniowane szare futro z nielicznymi rdzawymi plamami. Nie jest małym wilkiem, ale nie różni się zbytnio wielkością od wilków dziko żyjących w przyrodzie. Jego forma hybrydy nie wnosi niczego nowego. Posiada ciemniejsze futro. Nadal jego rozmiary nie są niezwykłe. Brak nadmiernej muskulatury, a co za tym idzie siły, nadrabia sprytem. Będąc dość "chudym" jak na wilkołaka potworem wykazuje się dużą szybkością i zwinnością.

Charakter:

Bywa nerwowy, stąd często nazywa się go cholerykiem. Niezwykle troskliwy względem osób na których mu zależy, ale stara się to ukryć swoją postawą. Łatwo wyprowadzić go z równowagi i równie łatwo go udobruchać. Potrafi, ale nie lubi przegrywać. Unika otwartych konfliktów. Zdaje się być trochę po za otaczającym go światem. Bez przerwy do czegoś tęskni, ale nawet sam nie umie podać co to może być.

Cechy charakterystyczne:

Heterochromia.

Ekwipunek:

Trzy noże do rzucania, paczka papierosów, zapalniczka sztormowa, kilka batonów czekoladowych...

Srebro:

Nie potrzebuję, ale noszę srebrne kolczyki.

Historia postaci:

Urodził się w małej wiosce w Irlandii jako syn jednego z bardziej szanowanych rodów w tej społeczności. A to głównie ze względu na profesje którą przekazywali sobie z pokolenia na pokolenie członkowie jego rodziny. A więc urodził się jako syn pasterza i rzeźnika w jednej osobie. Jego rodzina produkowała podstawowe dobra zapewniające sprawne funkcjonowanie wsi. Kilka lat po jego narodzinach zmarła jego matka z powodu ciężkiej choroby. Jako mały, ale już w jakimś stopniu świadomy otaczającego go świata, młody chłopiec z trudem pogodził się z odejściem tej ostoi ciepła rodzinnego jakim była jego mama. Ojciec od jej śmierci stał się bardziej surowy względem niego, ale i bardzo opiekuńczy. Zaczął przyuczać też syna do zawodu. Mieli psa pasterskiego, grafitowego wilczarza irlandzkiego o imieniu Dreoilín. Młody Liam często wraz z psem strzegł stada owiec, później pomagał ojcu doić owce. W okresie strzyżenia do pomocy przy owcach przychodzili miejscowi młodzieńcy. Z całych siły starał się spełniać oczekiwania ojca, ale to nie było jego marzenie. Jego koszmar zaczął się gdy najlepszemu przyjacielowi ojca Liama urodził się syn. Po za pracą przy owcach teraz na jego barki z woli ojca spadła rola opiekunki. Matka dzieciaka porzuciła wioskę jak wielu innych, a opieka nad małym chłopcem przypadła właśnie nastoletniemu blondynowi. Dręczył go ten obowiązek, ale i w tej kwestii nie chciał zawieść ojca. Jego marzenia zaczęły się koncentrować na wojsku. Pragnął służyć w armii. Miał dosyć zamkniętej, samowystarczalnej społeczności wiejskiej. W wieku 20 lat oświadczył ojcu, że opuszcza wioskę, aby iść do wojska... Skończyło się jedynie na kilku urazach i wybiciu mu z głowy wojska. Powrócił więc do swojego pasterskiego trybu życia i opieki nad dorastającym synem drwala.
Chłopak go drażnił. Był jego utrapieniem. Ograniczał go i wyniszczał. Tak przynajmniej wtedy uważał. Jego życie zmieniło się diametralnie od pewnego wypadku. Podczas jednej z wielu nocy, w czasie której pilnował owiec zdarzyło się coś co wpłynęło na jego dalsze losy. Nie zabrał tej nocy ze sobą psa, który zasługiwał już na emeryturę, zresztą był na tyle dorosły, że mógł sam upilnować owiec nie bojąc się ciemności. Słaby blask ogniska nie był w stanie oświetlić drapieżnika. Ze strony stada zaczęło dobiegać przerażone beczenie owiec. Wstał, wziął broń i ruszył w ciemności wraz za głosem rannej owcy. Wiedział, że w tych okolicach panują wilki, ale z myślą o wojsku trenował celność. Był na tyle zuchwały i pewny siebie, że postanowił pomścić owcę. To czego szukał znalazł tuż na skraju lasu. W kałuży krwi leżało truchło owcy, jednak tuż nad nią zwieszał się pysk zwierzęcia... Człowiek wilk... tak go wtedy nazwał... Drapieżnik warknął groźnie uważnie obserwując młodzieńca. Moment w którym wymierzył z broni, okazał się sygnałem do ataku. Zwierzę, rzuciło się na niego rozrywając jego skórę na klatce piersiowej szponami. Zadało mu głębokie i bolesne rany. Okazało się jednak na tyle rozumne co okrutne, wywlokło rannego chłopaka w głąb lasu, tam gdzie nikt z wioski się nie zapuszcza i tam go pozostawiło, aby się wykrwawił. Blondyn szybko stracił przytomność. Nie wie co stało się w wiosce po jego zaginięciu. Czy ojcu było przykro? Wiedział, że gdy się obudził żył, a po ranach zostały tylko blizny. Wszystko było nierealne. Kręciło mu się w głowie. Nie wiedział czy umarł. Miał dopiero dwadzieścia dwa lata i jeszcze wtedy nie wiedział, że już na zawsze pozostanie w tym wieku. Postanowił odnaleźć dom. Nie mogąc jednak znaleźć drogi w lesie wpadł w histerię. Słyszał dźwięki, czuł nowe zapachy, których dotąd nie wyczuwał, to wszystko zaczęło go przerażać. Opadł na czworaka i zaczął płakać... Wtedy też po raz pierwszy się przemienił. Przybrał formę wilka. Kolejne kilka dni zajęło mu oswojenie się z tą formą. Nie potrafił, czy może raczej nie wiedział też jak wrócić do ludzkiej postaci. Dręczony głodem nawiązał kontakt z miejscową watahą wilków. Był zdumiony jak szybko zapomniał o ludzki zasadach relacji w grupie. Całkowicie przestawił się na wilczy tryb myślenia. Odnalazł też swoją wioskę. Dowiedział się, że uznano go za zmarłego, z oddali obserwował swojego ojca, mieszkańców, a w szczególności chłopaka, którego miał pod opieką. Był niewidzialnym aniołem stróżem chłopaka. Kiedy zaczęła się wojna opuścił okolice. Tułał się po świecie. Nauczył się wracać do formy człowieka, odkrył też hybrydę. Postać bestii która zniszczyła jego świat. Teraz współcześnie wrócił do Feidhelm. Miejscowości która przyciągała go jak słodki nektar woła owady.

^- wiek w którym został, przemieniony, a więc wizualny.

*- wiek rzeczywisty.

Temat: Re: Liam "Howl" O'Neill Nie Wrz 18, 2011 4:56 pm

Airgead: Na aktualnym poziomie opanowania tej umiejętności kontakt fizyczny musi być utrzymany co najmniej przez minutę, żeby blokada została aktywowana. Jednocześnie ma ona miejsce tylko wtedy, gdy jej twórca znajduje się w niewielkiej odległości od obiektu, na którym stosuje technikę.
Mówiąc więc wprost, Liam nie będzie w stanie powstrzymać swojego pobratymca przed przejściem w wilczą formę, jeśli ten aktualnie urządzi sobie spacer po drugiej stronie miasta.

Howl może powstrzymać póki co przemianę tylko jednej istoty na raz lub też częściowo zablokować w określonej formie dwie osoby.
Umiejętność ta nie pochłania zbyt wiele energii, bo kluczem do jej opanowania okazało się poznanie natury tej rasy od jej dzikiej strony, ale nazbyt częste stosowanie oddziałuje negatywnie na postać. Podobnie jak zbyt długie utrzymywanie efektów "mentalnego srebra".

Srebro: Przypadek odbiegający od reguły, niechaj i tak będzie. Lepiej jednak, żeby postać nosiła kolczyki. Nigdy nie wiadomo, co się może wydarzyć.

Akceptacja karty postaci. Miłej gry.