Mieszkanie na ostatnim piętrze

To ponure lokum wielkością odpowiada dwóm standardowym, zajmując tym samym większość powierzchni poddasza kamienicy i zupełnie nie odpowida klimatom innym znajdującym się w budynku. Wnętrze mieszkania obfituje w ciemne zakamarki rojące się od charakterystycznych w takich miejscach karaczanów – małych roznosicieli wszelkiego zła. Połowa ich niegdyś prężnie rozwijającej się populacji zdobi swoimi martwymi ciałkami marmurową posadzkę, na której umieszczono grube, zakurzone dywany. Kamienne ściany bynajmniej nie dodają pomieszczeniu uroku, a promieniujący od nich naturalny chłód stanowi atut wyłącznie w gorące, parne dni. Kryształowe, misternie wykonane żyrandole stanowiące swoisty hołd dla niezaprzeczalnego talentu ich twórcy, służą raczej jako ozdoba - nie działają. W związku z tym wszędzie pełno niedopalonych świec najprzeróżniejszego koloru, wzoru oraz wielkości.
W całym mieszkaniu unosi się drażniący zapach stęchlizny, jednak nie sposób zlokalizować konkretnego winowajcy.
Zdewastowana, czerwona kanapa i takież same fotele umiejscowione naprzeciwko kominka, w którym nie zawsze pali się ogień, stanowią jedyne wyposażenie salonu dodatkowo pogłębiając wrażenie pustki. Kuchnia zaopatrzona jest tylko w niezbędne rzeczy przyniesione zapewne przez niegdysiejszego lokatora - kuchenkę, starą lodówkę, kilka garnków, talerze, szklanki oraz sztućce.
Wprost z tego pokoju wchodzi się do jadalni. Jest to miejsce z długim, drewnianym, trochę podniszczonym stołem, który pomimo niewątpliwie długotrwałej egzystencji prezentuje się zaskakująco korzystnie nie licząc podłużnych zadrapań przywodzących na myśl ślady po ostrym narzędziu. Bez problemu zmieści się przy nim znaczna ilość konsumentów.
W mieszkaniu znajdują się łącznie cztery sypialnie urządzone w podobnym stylu do pozostałych pomieszczeń. W każdej z nich znajduje się mahoniowa szafa i wykonane z takiego samego budulca ogromne łóżko, które pomimo pozorów jest niesamowicie wygodne. Z lewej strony mebla stoi drobny, wręcz kruchy stolik nocny z pojedynczą szufladką tuż pod okrągłym blatem.
Obecna jest tylko jedna, duża łazienka zaopatrzona w wannę, ubikację oraz umywalkę, nad którą wisi nieznacznie potłuczone i przybrudzone lustro, na którego tafli ktoś umieścił nieczytelny teraz już napis. Wbrew podejrzeniom mieszkanie dysponuje bieżącą wodą, jednak na tym kończą się dogodności. Jest ona wyłącznie zimna, toteż aby odprężyć się w gorącej kąpieli wpierw należy tą ciecz ogrzać.
W długim, ciemnym korytarzu prowadzącym do drzwi wyjściowych, który o dziwo przyozdobiony jest karmazynową tapetą, stoi wieszak na płaszcze. Szafki na buty brak - na tym obszarze obuwia lepiej nie zdejmować.